De Waal en dwalen gaan samen. En stilstaan bij een ijspegel en zelf  ijskoud worden ook. Vragende blikken van andere wandelaars als ik in het water sta te fotograferen. Aan het prikkeldraad  over de krib hangt een lapje stof. Ik zie er van alles in.

Een stuk drijfhout doet zijn naam eer aan en drijft op de rivier tot onze Kooikerhond er zich over ontfermt.  Ik hoor overtrekkende ganzen, zie ‘het blauwe uur’ terug in mijn foto’s.  Tegen de avond nemen struiken  menselijke gedaanten aan. De bodem is nog nooit zo droog geweest, de kruinen van de wilgen zijn kaal in de zomer en in de herfst zitten de Konikpaarden vol klitten.  Enkele passerende schepen ken ik van naam want ik kom al zo’n twintig jaar in dit gebied tussen Nijmegen en Ewijk. Saai?  Voor mij niet. Het is mijn biotoop. Verschillende seizoenen,  kleuren, geuren, geluiden en vormen. Weerspiegelingen op het water, golfslag in de sluis van Weurt, drijfhout,  aders van kwarts in Jaspis. Een verdwaalde  schoen aan de oever. Gesmede spijkers uit lang vergane schepen en vissersbootjes die drijven naast een gedicht. Misbaksels en slakken herinneren aan de steenfabrieken. Om maar niet te spreken van mijn eigen stemmingen, gedachten en fascinaties voor organische vormen, materialen en de zichtbare sporen van verwering door de elementen.

Dwaal met mij op deze site. Er zijn ook andere beelden dan Waalbeelden te zien. Tja,  vaak met water als leidraad en/of  de natuurlijke cyclus van groei, verval en dood.