De Waal en dwalen gaan samen. En stilstaan bij een ijspegel en zelf  ijskoud worden ook. Vragende blikken van andere wandelaars als ik in het water sta te fotograferen. Aan het prikkeldraad  over de krib hangt een lapje stof. Ik zie er van alles in.

Een stuk drijfhout doet zijn naam eer aan en drijft op de rivier tot onze Kooikerhond er zich over ontfermt.  Ik hoor overtrekkende ganzen, zie ‘het blauwe uur’ terug in mijn foto’s.  Tegen de avond nemen struiken  menselijke gedaanten aan. De bodem is nog nooit zo droog geweest, de kruinen van de wilgen worden kaal en de Konikpaarden zitten vol klitten.  Sommige langsvarende schepen ken ik van naam want ik kom al zo’n twintig jaar in dit gebied tussen Nijmegen en Ewijk. Saai?  Voor mij niet. Het is mijn biotoop. Verschillende seizoenen,  kleuren, geuren, geluiden en vormen. Weerspiegelingen op het water, golfslag in de sluis van Weurt, verweerde takken, aders van kwarts in Jaspis. Een verdwaalde panty of een enkele schoen aan de oever. Gesmede spijkers uit al lang vergane schepen. Misbaksels en slakken als herinneringen aan de steenfabrieken. Om maar niet te spreken van mijn eigen stemmingen, gedachten en fascinaties voor organische vormen, materialen en de zichtbare sporen van verwering door de elementen.

Dwaal met mij op deze site. Er zijn ook andere beelden dan Waalbeelden te zien. Tja,  vaak met water als leidraad en/of  de natuurlijke cyclus van groei, verval en dood.